Benguela Cove Demonstreert: Zuid-Afrika is cool

Zuid-Afrika is misschien wel één van de meest onderschatte wijnlanden ter wereld. Veel te vaak wordt de gehele productie over één kam geschoren, terwijl een aantal producten steeds vaker laten zien dat er prachtige wijnen vandaan komen, met name uit de koelere delen van het land. Één van die wijnhuizen is Benguela Cove. Tijdens een perslunch van Monnik Dranken bij sterrenrestaurant Bolenius maak ik kennis met wijnmaker Johann Fourie en zijn wijnen.

Dicht bij de oceaan

Op een druilerige dinsdagmiddag reis ik af naar het zuiden van Amsterdam voor een perslunch, georganiseerd door Monnik Dranken, waar alles in het teken staat van de wijnen van Benguela Cove uit Walker Bay, Zuid-Afrika. Het podium is ontzettend gaaf; wij zijn als klein gezelschap namelijk welkom bij Bolenius (Michelinster én Groene Michelinster), waar Luc Kusters de leiding heeft over het vlaggenschip van de Dutch Cuisine. Kortom: het wordt gaaf.

We maken kennis Johann Fourie, wijnmaker van het piepjonge wijnhuis Benguela Cove. Het wijnhuis produceerde voorheen enkel druiven zonder daar zelf wijn van te maken, maar enkele jaren geleden ging het roer om. Zij gingen namelijk zelf aan de slag met het produceren van hun eigen wijn in een hypermoderne wijnkelder. Het wijnhuis, met zo’n 62 hectaren aan wijngaarden, dankt zijn naam en succesvolle stijl wijnen aan de koude golfstroom genaamd Buengula Current. Door deze koude golfstroom en ligging dicht bij de oceaan kent het gebied een relatief koel klimaat en kunnen ook druivenrassen die gebaad zijn bij een koelere omgeving (zoals pinot noir) tot hun recht komen, maar zorgt de felle zon dat zelfs druivenrassen als syrah aan hun trekken komen én voldoende complexiteit in aroma’s en smaken kunnen opbouwen. Cool dus.

Terroir met een hoofdletter ‘T’

Bij veel wijnhuizen wordt er mee gepronkt: de wijn is een ultieme expressie van het terroir, waarmee het woord voor de consument aan waarde lijkt te verliezen. Johann laat echter zien hoe je wijn maakt waarbij terroir expressie écht centraal staat. Het huis bezit wijngaarden die liggen op alle verschillende windrichtingen, een grote verscheidenheid aan bodemsoorten. Daarnaast hebben ze verschillende klonen van diverse druivenrassen op hun wijngoed staan. Binnen Benguela Cove worden al deze verschillende klonen, afkomstig uit verschillende delen van het wijndomein, apart tot wijn vergist en pas later geblend tot een uiteindelijke wijn. Het is schaken op vijf borden tegelijkertijd, met uitkomsten waarbij adembenemend een understatement is.

De achter etiketten van Benguela Cove zijn dan ook erg volledig in zijn vorm, met een vermelding van het druivenras, eventuele houtlagering, productiegrootte, bodemsoort, oogstdatum, leeftijd van de druivenstokken én druivenkloon. Die laatste is ongetwijfeld het meest intrigerend, omdat er niet veel wijnhuizen zijn die daarover zo duidelijk communiceren. Een druivenkloon is een minimale genetische variantie waardoor een verandering in eigenschappen ontstaat (bijvoorbeeld in kwaliteit, kwantiteit of unieke aroma’s), maar we nog wel spreken van hetzelfde druivenras. Het is een onderdeel van wijn waar misschien alleen échte nerds zich in verdiepen, maar toont daarmee ook aan hoe serieus het maken van wijn eraan toegaat bij Benguela Cove. Een QR-code op het etiket leidt naar een complete technische sheet. Love it.

Eén wijnhuis, drie series

Benguela Cove brengt een drietal series aan wijnen uit, waarbij de Lighthouse-serie in financieel opzicht het meest toegankelijk is. Deze serie bestaat uit een geweldig frisse sauvignon blanc die opvalt in het gebrek aan harde onrijpe tonen die je vaak tegenkomst in sauvignon blanc wijnen uit Zuid-Afrika, een prachtig complexe syrah waarbij enkel de rijpe tannine verraadt dat we niet in de Noordelijke-Rhône zitten en een krachtige blend (‘Moody Lagoon’) van syrah, cabernet sauvignon, cabernet franc, petit verdot en merlot.

De Estate-serie wijnen zijn een slag complexer en rijker in smaak. We proeven hiervan een prachtig rijpe sauvignon blanc, bijna Chablis-achtige chardonnay en een geweldig rijke en serieuze pinot noir zoals pinot noir altijd zou mogen (lees: moeten) smaken. Daarna is het de beurt aan de Estate malbec, dat een liefdesbaby lijkt te zijn van de harde en boerse variant uit het zuidwesten van Frankrijk en de (over)rijpe stijl uit Argentinië. Ik ben een klein beetje verliefd. De Estate collage is een Bordeauxblend van cabernet sauvignon, petit verdot, merlot, malbec en cabernet franc dat onder strenge selectie wordt gemaakt. Niet alleen worden de beste wijngaarden uitgekozen, ook mogen enkel de beste trossen, daarvan de beste druiven én uiteindelijk de beste vaten in de wijn terecht komen. De wijn is niet schreeuwerig, maar zeker ook niet verlegen, als iedere Bordeauxblend zo zou smaken zou de wereld met alle oprechtheid een betere plek zijn.

Tot slot heeft het huis een Vinography-serie, dat steeds gemaakt wordt van de best presterende wijngaard (met één enkele kloon) die zijn unieke kenmerk als een logboek tot uitdrukking brengt. Van liefhebbers, voor liefhebbers. Helaas is de petit verdot uit deze serie al ruim uitverkocht, maar mogen wij de chardonnay en pinot noir proeven. De chardonnay is er een om door een ringetje te halen: rijp tropisch fruit met een prettige romige smaak én een opvallende pittige toon die doet denken aan gember of rode pepers. De pinot noir is een stuk vrolijker dan zijn Estate-broertje met frisse rood fruit aroma’s en een verleidelijk charme.

Daarbij heeft Benguela Cove één icoon-wijn, met een zéér beperkte oplage van drie vaten én een nodige rijpingstijd op de fles. Het is de Catalina semillon die laat zien dat de semillondruif, onderdeel van de befaamde witte Bordeaux-blend, prima in staat is tot een solo-optreden met voldoende frisheid in zuren (huh, frisheid bij semillon?!) en rijpere pitfruit aroma’s, afgetopt met een laagje bijna wax-achtige ronding. We proeven er één uit 2018, maar dat is eigenlijk brute kindermoord. Gelukkig krijgen we een fles mee om te kijken hoe deze zich ontwikkeld over tijd.

Tyd vir middagete

We verplaatsen ons naar een andere tafel om te mogen genieten van de kunsten van chefkok Luc Kusters en zijn team. Het lijkt een wat vreemde combinatie volgens het boekje; Zuid-Afrikaanse wijnen met de, door groenten gedomineerde, Nederlandse keuken van Bolenius. Minder vreemd wordt deze combinatie als we de Nederlandse root van de Zuid-Afrikaanse wijnbouw in ons achterhoofd houden, zonder enig waardeoordeel over dit verleden te geven.

Op voorhand alvast mijn excuses voor de ongetwijfeld boerse beschrijving van deze gerechten van topkwaliteit, ik ben geen sterren-recensent en beaam dat ook niet te worden. We starten met een ‘bittergarnituur’ (lees: amuses) bestaande uit onder andere een ijshoorntje met (vegetarische) ossenworst en ijs van Amsterdamse uitjes (ge-wel-dig), rodekool sap en (rauwe) champignon met hazelnoot. Hierbij krijgen we een Cap Classique van Benguela Cove, gemaakt van pinot noir & chardonnay, die echt geweldig combineert bij de verscheidenheid aan amuses. Waar in combinatie met het ijshoorntje vooral de groene kruiden in de wijn op de voorgrond treden, komt het aardse karakter in combinatie met de champignon en hazelnoot echt naar voren.

We vervolgen de lunch met de moestuin van de Zuidas, een gerecht dat onder heven is aan de seizoenen en geweldig combineert met de Catalina semillon omdat het de groene tonen in de wijn tempert en met name de rijpere aroma’s naar voren laat komen. Hierna volgt een langoustine in lichtpittige schaaldierensaus met gnocchi en (onrijpe) druivengelei. We krijgen hierbij beide chardonnays geschonken, waarbij zeker die uit de vinography-serie perfect combineert.

Het is tijd aan de rode wijnen om hun kunnen te laten zien. De eendenborst met foie royale in koolraap met een specerijen jus wordt gecombineerd met Collage bordeauxblend en de Estate malbec. Klassieke combinaties, waarbij de wijnen laten zien dat ze voldoende ‘Oude Wereld’ karakter hebben om de eend niet te overstemmen. Tot slot een ‘dessert’ van rode biet, die verhuld in klei in de oven heeft gegaard. Chefkok Luc Kusters maakt één kleipakket aan tafel open, dat uiteindelijk afgemaakt wordt met een morille-bieten jus en zuurdesem croutons. Beide pinot noirs worden erbij geschonken, waarbij zeker de vinography helemaal opleeft in complexiteit naast dit gerecht. Wat is een kloppende wijnspijs-combinatie toch verrukkelijk. De lunch liet de kracht en complexiteit van (cool-climate) Zuid-Afrikaanse wijnen én groente gedreven gerechten op een buitengewoon mooie wijze zien. Beiden verdienen meer aandacht en zeker een minder generaliserende blik, maar als we de gerechten en wijnen van deze middag als archetype nemen, komt dat ongetwijfeld goed.

Monnik Dranken en in het bijzonder Joke Holster ontzettend bedankt voor deze mooie, leerzame en vooral gezellige dinsdagmiddag! De wijnen zijn op diverse plekken te koop. Voor meer informatie over een verkooppunt in de buurt kun je contact opnemen met Monnik Dranken via info@monnik-dranken.nl